15
Hans is al 38 jaar dakdekker. Toen hij
eind vijftig was, is het bedrijf waar hij
werkte overgenomen door Lukasse
Dakbedekkingen. Bij dit Goese bedrijf is hij
nog steeds in dienst en de dagen vliegen
voorbij, zegt Hans. “Ik vind mijn werk mooi”,
legt Hans uit waarom hij niet achter de
geraniums wil zitten. “Het dak op gaan en
kijken wat er loos is, dat verveelt nooit. Ik
hou ervan om daken netjes dicht te branden.
Vroeger was het belangrijkste dat daken
niet lekken. Ik brand daken niet alleen dicht,
maar werk zo netjes mogelijk, zodat je een
vlakke rand krijgt. Als ik een akelig karwei
moet doen of het is rotweer en je staat in de
blubber, dan zet ik mijn verstand op nul en
ga door.”
Vakman
Met zijn 67e verjaardag in zicht wisten ze bij
het familiebedrijf Lukasse Dakbedekkingen
al dat Hans wilde blijven werken, vertelt
algemeen directeur Mirjam Lukasse-
Verschuure. “We vonden het mooi dat
Hans wilde blijven, want hij is ook bij
het ouder worden waardevol voor ons
bedrijf. Hans is betrouwbaar en een echte
vakman. Al gebeurt het wel eens dat Hans
niet te genieten is”, lacht ze. Ze vond de
administratie om Hans in dienst te houden
alleszins meevallen. “De accountant heeft
dat in een keer allemaal uitgezocht en
daarna was het zo geregeld.”
GOES - Dakrollen van 30, 35 kilo tillen, daarbij vraagt Hans
Meijer wel eens hulp van een collega. Verder doet de 70-jarige
Krabbendijkenaar als wat jongere collega-dakdekkers ook
doen. Na het behalen van de pensioengerechtigde leeftijd ging
Hans gewoon door, al werkt hij nu niet meer fulltime, maar
vier dagen. “Behalve als een klus nog even af moet....”
DOOR BRITTA JANSSEN
Dakdekker Hans
is 70 jaar en
nog steeds een
vakman
Hans is in oktober 70 jaar geworden. Toen
was hij net een goed halfjaar terug aan het
werk na ziek te zijn geweest. “Een tijd had
ik last van vage klachten. Ik ging naar de
huisarts, maar werkte gewoon door. Totdat ik
een telefoontje kreeg dat ik met spoed naar
het ziekenhuis moest komen. Ik heb kanker
gehad en ben gelukkig genezen.” Begin april
kon Hans weer aan de slag en daar was hij
blij mee. “Ik kon weer lekker het dak op.”
Als het hem gegund is, hoopt Hans nog een
poos dakdekker te blijven. “Wel heb ik met
mijn vrouw afgesproken dat ik volgend jaar
drie dagen ga werken.”
Uitgegleden
Hans werkt met collega’s die soms een stuk
jonger zijn. Die generaties kunnen van elkaar
leren. “Ze zeggen nog steeds wel e
ens tegen me ‘ben je nu al klaar?!’”, klinkt
Hans stiekem een beetje trots. “Ik zou
een boek kunnen schrijven over wat ik
allemaal heb meegemaakt.” Zoals die keer,
lang geleden, dat Hans met een collega op
het dak van ziekenhuis de Klokkenberg in
Breda zat. “We hadden dat hellende dak net
ingesmeerd toen mijn collega uitgleed. Ik
weet nog goed dat ik daarna opeens twee
ogen zag en zijn gezicht helemaal onder de
zwarte, plakkerige vloeistof zat. Ik moest
zo lachen! De zusters hebben hem, geloof ik,
nog geholpen om het zwart van zijn vel
te poetsen.”
‘Het verveelt nooit
om het dak op te
gaan en te kijken
wat er loos is’
‘Ze zeggen nog
steeds wel eens
‘ben je nu al
klaar?’